Rozdział siódmy.

                Usiadłam pod ścianą w rogu sali i czytałam książkę. Gdy skupiałam się na jej treści, czułam się odprężona. Były jednak momenty, kiedy odrywałam się od lektury, a brutalna rzeczywistość uderzała we mnie z mocą rozpędzonej ciężarówki. W tych sekundach czułam, że jeżeli moje nazwisko nie zostanie wywołane w przeciągu minuty, to założę swój czarny plecak na ramię i wyjdę, gdyż nie wytrzymam dłużej tego napięcia. Jednak przez zdecydowaną większość czasu starałam się po prostu zapomnieć, jak ważna jest dla mnie chwila, która niedługo nastąpi. Poza tym, świat nie kończy się na jednym spektaklu, prawda?

                - Sophia Anikiewicz. – Usłyszałam moje, choć wypowiedziane z trudem i bardzo zangielszczone, nazwisko. Prawa ręka, która trzymała powieść, lekko zadrżała. Schowałam lekturę do plecaka, zarzuciłam go niezgrabnie na ramię i udałam się w stronę wybitnych i znanych postaci w aktorskim półświatku.

                - Witaj. Stań w zaznaczonym miejscu – powiedziała siedząca w środku kobieta z jasnymi, krótkimi włosami. Miała czarne okulary kociego kroju położone nisko na szpiczastym nosie. Jej około czterdziestoletnie ciało było niesamowicie zadbane, a wzrok mądry i przenikliwy. Wydawała mi się bardzo znajoma.

                - Okej, kochana. Przedstaw się, powiedz coś o sobie – uśmiechnęła się siedząca po prawej stronie szatynka. Miała pięćdziesiąt pięć lat i była jedną z najlepszych nauczycielek dykcji w Nowym Yorku. Anne Elerein.

                - Witam państwa – rzekłam wkładając na moją twarz wyjściowy uśmiech. Pojawiła się we mnie energia, która często pomagała mi wygrać niejeden szkolny casting. – Nazywam się Sophia. Sophia Anikiewicz. Kim jestem? Jestem polką, której największą ambicją było wyuczenie się amerykańskiego akcentu. – W tym momencie na twarzach jury pojawił się delikatny uśmiech. Jedynie pani w środku pozostała niewzruszona. – Oczywiście, żartuję. Aktorstwem zajmowałam się również w Polsce, choć w małym stopniu. Postanowiłam zaryzykować dostatnie życie puszczając się w pogoń za marzeniami.

                - Miło nam cię poznać, młoda damo – powiedział przyjemnym głosem mężczyzna siedzący po lewej stronie. Miał około sześćdziesięciu lat i z tego, co udało mi się podsłuchać za kulisami, grywał na Broadway’u.

                - Dobrze, tutaj masz tekst – rzekła blondynka wyciągając do mnie rękę, w której trzymała białą kartkę. Podeszłam i skinęłam głową w geście podziękowania. Zaczęłam pierwszy etap przesłuchań.

                Gdy zeszłam ze sceny czułam się dobrze. Nie mam w zwyczaju być pewną siebie, mimo to wiedziałam, ze nie poszło tragicznie. Pani siedząca w środku ani razu się nie uśmiechnęła, lecz oczy i mimika twarzy jej towarzyszy zdawała się mówić, że mnie polubili.

                Czekałam jeszcze godzinę, gdyż po mnie weszło pięć innych osób. Po tym czasie na scenę wywołano wszystkie dziewczęta ubiegające się o tę samą rolę, co ja. Gdy wyszłyśmy, przy stoliku jurorów stało siedmiu chłopaków.

                - Witam ponownie – zaczęła blondynka. – Zakończyłyście pierwszy etap przesłuchań. Z waszej czterdziestki, tylko siedem przejdzie do kolejnego etapu. Wyczytam teraz nazwiska tych z was, którym się udało.

                Zacisnęłam pięści w geście zniecierpliwienia i zdenerwowania, gdy cztery nazwiska zostały wyczytane. Piąte nazwisko. Anikiewicz. W końcu! Szósta. Czy to, że jestem przedostatnia źle wróży? pomyślałam.

                - Kolejność zupełnie przypadkowa – uśmiechnęła się promiennie szatynka, jak gdyby słyszała moje pytanie.

                - Reszcie dziękujemy – kontynuowała czterdziestolatka, podczas gdy tłum smutnych dziewcząt schodził ze sceny. – Teraz połączymy was w pary. Dostaniecie teksty i wraz z partnerem, którego zaraz wam przydzielimy, przygotujecie scenę, którą zaprezentujecie nam za tydzień. A teraz, jako że jeszcze nas nie znacie, jury przedstawi się – rzekła, wskazując ręką na szatynkę, jakby dając jej pozwolenie na rozpoczęcie.

                - Witajcie, moje drogie, młode talenty – powiedziała przyjaźnie. – Nazywam się Anne Elerein i najbardziej znana jestem jako nauczycielka dykcji oraz akcentowania. Ogólnie, poprawnej wymowy. Współpracowałam z wieloma teatrami oraz uniwersytetami. Mam również oko do wyłapywania talentów. Między innymi dlatego często możecie zobaczyć mnie na różnorakich przesłuchaniach.

                - Ja nazywam się White. Patrick White. Stary aktorzyna. Broadway, parę dobrych produkcji oraz trzynaście wysokiej klasy teatrów. To właśnie mój dorobek artystyczny. – Tak samo jak jego poprzedniczka, Patrick zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie.

                -  Christina High. Kim jestem? Jestem krytykiem oraz prowadzę jedną z najlepszych agencji aktorskich w Stanach Zjednoczonych i Anglii. A teraz przechodzimy do łączenia was w pary. Przeanalizowaliśmy dokładnie wasze zachowanie i postaraliśmy się dobrać was w taki sposób, by było wam łatwiej. Mamy więc nadzieję, że dogadacie się z partnerem czy też partnerką i pokażecie nam się za tydzień we wspaniałej odsłonie.

                Moim towarzyszem został Troy Collins. Był brunetem, mierzącym około metra osiemdziesięciu dziewięciu. Jego niebieskie niczym ocean oczy były bardzo urzekające. Nie powiem, cieszyłam się z doboru. Tym bardziej, gdy chłopak podszedł do mnie, a z jego ust wydobył się niski, basowy głos. Był niesamowicie zabawny i wesoły. Do tego bardzo gadatliwy. Umówiliśmy się na następny dzień w szkolnej sali do ćwiczeń. Jakim cudem nigdy nie spotkałam go na uczelni? Dość efektownie przyciągał bowiem uwagę żeńskiej części znajdującej się w teatrze.

               

Jak skończysz to przyjdź. Czekamy na Ciebie.

Przeczytałam dwa identyczne smsy. Jeden od Ella, a drugi od Rossa. Zsynchronizowani, a jakże!

Gdy przeszłam przez próg usłyszałam wystrzał szampana oraz głośne krzyki. Cały zespół, łącznie z Alexą i Eleonor podbiegł do mnie i zaczął gratulować.

                - Stop. Przecież ja się nie zakwalifikowałam – powiedziałam z poważną miną. Na ich twarzach pojawił się wstyd i współczucie. Widziałam, że poczuli się głupio.

                - Naprawdę? – Podszedł do mnie Ratliff i objął ramieniem.

                - Przepraszamy – odezwał się Ross, łapiąc mnie za rękę w geście wsparcia. Spuściłam głowę, którą opierałam o tors szatyna.

                - Żartowałam – szepnęłam, nadal trwając w pozycji osoby załamanej.

                - Co? Nie rozumiem – szepnął Rat, którego dłoń nadal mnie oplatała.

                - No. Żartowałam. Jestem w drugim etapie! – Klasnęłam w dłonie, prostując się żywiołowo.

                - Ty  okropna istoto! – zaśmiał się Ross, roztrzepując moje włosy. Do moich uszu dotarły pretensje, jak mogłam postawić ich w tak niezręcznej sytuacji. Po chwili szampan był już rozlany, a hałas rozmów wypełniał cały apartament. Jedyna rzecz, która czasem przeszkadzała mi w przebywaniu z zespołem-byli niesamowicie głośni. Twoja głowa po paru godzinach zdawała się prosić o minutę ciszy.

               

                Z Troy’em dogadywałam się perfekcyjnie. Byłam ucieszona, gdyż przyszedł na próbę i umiał cały tekst. Często bywa tak, że aktorzy zapominają co mieli powiedzieć, a mnie to niesamowicie denerwuje. Od zawsze byłam osobą, która stara się robić wszystko najlepiej, jak umie. Jeżeli chcesz być aktorem, nauczenie się tekstu powinno być podstawą. Jeżeli nawet tego nie potrafisz zrobić, to bardzo utrudniasz pracę innym, ot co!

                Próbę zaczęliśmy o czternastej, a skończyliśmy dwie godziny później. Następnie udaliśmy się na shake’a, by lepiej się poznać. Kontakty osobiste w pracy nie muszą być pozytywne, ale o wiele lepiej się żyje, jeżeli właśnie takie są. Okazało się, że Troy jest o rok starszy ode mnie. Zagrał już w jednym spektaklu i dwóch filmach studyjnych. Lubił sport, w związku z czym umówiliśmy się na wtorek, by zagrać w tenisa.

                Wracając ze spotkania wstąpiłam do małego sklepiku, by kupić butelkę wody. Szłam w stronę stacji metra, której wejście znajdowało się blisko hotelu moich przyjaciół. Byłam jednak bardzo zmęczona i nawet nie myślałam o spotkaniu z nimi, choć Rydel dzwoniła do mnie trzy razy, zapraszając na chińszczyznę.

                Zamknęłam drzwi i upadłam na kanapę. Cholera, lubię to aktorstwo pomyślałam. Pośpiesznie udałam się do łazienki, wykonałam wszystkie wymagane czynności i rzuciłam się na otwartą atraposzafę. Otuliłam się kołdrą, a ramiona oplotłam wokół małego, białego misia, który jest jedyną maskotką zabraną przeze mnie do USA.

                - Miło jest mieć się do kogo przytulić. Zwariowałabym bez ciebie, Białek – rzekłam, patrząc poważnie w oczy pluszaka. Głupota, dziewiętnastoletnia studentka, która rozmawia z misiem. Prawda jest taka, że naprawdę mi to pomagało.

Na ogół nie tęskniłam za rodziną, gdyż znalazłam na to znakomite lekarstwo. Nieposiadanie czasu-oto ono. Dlatego zawsze starałam się coś robić. Nie miałam wtedy czasu, by myśleć o tym, że moi bliscy są tysiące mil ode mnie. Swoją drogą, po tak długim czasie spędzonym w Ameryce, nadal nie potrafiłam przeliczać wszystkiego na Fahrenheity, mile i wszystkie te głupoty. Były jednak wieczory, gdy mój umysł ogarniała tęsknota. Wtedy Białek okazywał się być wspaniałym przyjacielem.

                Żyjąc w biegu, często marzę o tym, by mieć wolny dzień. Położyć się na kanapie i cały dzień oglądać filmy. Gdy przychodzi co do czego, jestem w stanie obejrzeć jeden film, a potem muszę coś zrobić. Pobiegać, poćwiczyć, poczytać, pograć na gitarze. Cokolwiek! Nie potrafię siedzieć bezczynnie, wpatrując się w głupi film. Świadomość, że marnuję dzień nie daje mi spokoju. Człowiek często chce tego, czego nie może mieć. A gdy to ma-wtedy nagle mu się odechciewa. Oczywiście, są wyjątki. Pamiętam, gdy miałam szesnaście lat i obejrzałam aż trzy filmy! To był bardzo leniwy dzień. Wspominam go dobrze, ale nie chcę przeżyć go po raz drugi.

Dwa dni później

                Siedziałam na zajęciach i choć pan Ian bardzo interesująco opowiadał o historii teatru, nie potrafiłam skupić się na jego słowach. Wczorajszy dzień, choć od rana spędzony na uczelni, był bardzo wesoły. Godzinna próba z Troy’em, następnie  dwugodzinne zakupy z Rydel, Eleonor oraz Alexą sprawiły, że uśmiech na stałe zagościł na mojej twarzy. Wisienką na torcie okazało się wieczorne wyjście z zespołem. Udaliśmy się bowiem do Central Parku, gdzie odbył się występ pięciu bardzo dobrych, choć amatorskich artystów rockowych. Właśnie dlatego, aż do dzisiaj po głowie cały czas chodziła mi piosenka ,,It’s nice to be alive’’, choć usilnie starałam się ją stamtąd wyrzucić.

- Moi kochani. Trzy dni. Ośmiostronnicowy esej na temat teatru elżbietańskiego. Wybieracie jedną sztukę i na niej opieracie całe swoje wypracowanie. Wplatając w to oczywiście cechy charakterystyczne dla tego okresu. Pamiętajcie. Macie to napisać tak, jakbym był siedmiolatkiem, który nic o tym nie wie! Żegnam – zakończył pan Evans. Chciałam być aktorką, a nie znać każdy teatralny przełom. Phi! Nawet nie przełom. Każdy teatralny szczegół, każde gówno, w każdej gównianej epoce.

                Wyszłam z zatłoczonego gmachu, w którym odbywały się zajęcia typowo teoretyczne. Aktorstwo, dykcję, wokal oraz lekcje tego typu mieliśmy bowiem w budynku znajdującym się około sto metrów dalej. Uniwersytet był złożony z parunastu budynków. Nie wspomnę o tym, że każdy kierunek był położony w innych częściach miasta. *

                Pobiegłam do swojego mieszkania, przebrałam się szybko w sportowe ubrania, zarzuciłam torbę na ramię i udałam się w stronę stacji mera. Co jak co, ale transport publiczny w Ameryce to strasznie ciężka sprawa. Zorganizowany kraj, a tak prostej rzeczy nie potrafią ogarnąć. Autobusy funkcjonują milion razy gorzej, niż metro. Phi! One prawie wcale nie funkcjonują. W USA najlepszym wyjściem jest własny samochód, ewentualnie taksówka. Nowy York trzyma fason, ale w mniejszych miastach nie masz nawet co marzyć o jakimkolwiek przemieszczeniu się bez własnego pojazdu. Komunikacja miejska istnieje jedynie w większych miastach, a nawet w nich, nie działa zbyt dobrze. Jedyne autobusy, które poruszają się po innych miejscowościach(i nie mówię tu, o malutkich miasteczkach. Nie są to metropolie, jak LA czy NY, ale spokojnie przekraczają sto tysięcy mieszkańców)to busy szkolne lub uniwersyteckie. **

                Tego zdecydowanie nie lubiłam w tym kraju. Jeżeli jesteś młody, jesteś uzależniony od rodziców lub starszego brata, który łaskawie gdzieś cię podwiezie. Do żadnego centrum handlowego nie dojdziesz na piechotę, bo choć jest ich dużo, najczęściej dojazd zajmuje dziesięć minut samochodem. Amerykanie nie mają bowiem czegoś, co nazywają ‘centrum miasta’. Tak jak w Polsce, najlepsze sklepy są skupione w jednym miejscu, tak tu wszystko jest rozrzucone.

                Dzięki Bogu, w Nowym Yorku metro jest znośne. Przejechałam nim trzy stacje, po czym przespacerowałam się pół godziny w stronę kortu, na którym umówiłam się z Troy’em.

                Brunet przybił mi żółwika, co niezmiernie mnie ucieszyło. Nie lubiłam przytulać się na powitanie z nowo poznanymi mężczyznami. Tak, racja, dogadywałam się z nim dobrze. Mimo wszystko, gdy jakikolwiek chłopak przytulił mnie zbyt szybko, podświadomie zaczynałam stwarzać między nami dystans. Nie miałam nic przeciwko, gdy przytulał mnie Rocky czy Ell. Byłam pewna, że jest to czysto przyjacielskie. Gdy jednak znałam kogoś zbyt krótko i nie potrafiłam powiedzieć, co jest dla niego normalne, a co można nazwać flirtem, po prostu dmuchałam na zimne.

                - Miło będzie zmiażdżyć cię w tenisa – zakpiłam wyjmując mojego niebieskiego Wilsona z pokrowca.

                - Wszystkie laski, które ze mną przegrywają, mają zawsze różowe rakiety. Możesz poczuć się zaszczycona. Będziesz pierwszą z takim kolorkiem.

                - Żartowniś. Zobaczymy. Zaczynam – krzyknęłam, uśmiechając się szeroko. Podeszłam do linii i posłałam bardzo dobrą piłkę na drugą stronę, zdobywając pierwszy punkt.

                - Dobra, ten serw ci się udał. Po prostu się jeszcze nie rozgrzałem.

                - Nie wątpię – rzuciłam sarkastycznie.

                - Nie powinnaś się cieszyć. Wygrałaś jednym punktem!

                - Czy to ważne? Wygrałam – wyszczerzyłam zęby, popijając truskawkowe smoothie. Co chwilę zerkałam za okno, gdyż robiło się coraz ciemniej, a ulica oświetlona przez te wszystkie lampy wyglądała zjawiskowo.

                - To było fuksiarskie. Jeden punkt nie dowodzi, że jesteś lepsza – mówił Troy, z miną urażonego dziecka. Wcale nie udawał. Wiedziałam, że bardzo chciał wygrać. Mimo to, utrzymywał bardziej śmieszny i sarkastyczny, aniżeli smutny ton.

                - Dobra. Zagramy za parę dni rewanż. Dam Ci wygrać. – Odblokowałam telefon, by sprawdzić godzinę. Osiemnasta. - Za parę minut muszę się zbierać.

                O dziewiętnastej byłam już pod Viceroy New York Hotel. Portier, pomimo tego, że doskonale mnie pamiętał, jak zawsze zapytał o to samo:

                - Do kogo?

                - Apartament 7005. Zamieszkiwany przez zespół R5, opłacony przez Hollywood Records – wydukałam śpiewkę, której nauczyłam się na pamięć. -Kod 7545.

                - Karta gościa? – Choć wiedziałam, że jak zawsze zostanę o nią poproszona, miałam wrażenie, że musiałam czekać na to pytanie. Gdzieś w zakamarku mojego durnego mózgu ubzdurałam sobie, iż wyciągnięcie karty bez pytania poprzedzającego, byłoby brakiem kultury. Cóż to za głupia teoria?

               

                Ratliff otworzył drzwi, a jego przerażona mina sprawiła, że uleciała ze mnie cała radość spowodowaną wygraną i miłym wieczorem.

                - Przytrzymaj go, bo coś sobie zrobi! – krzyknęła zdenerwowana Rydel. Jej głos wydawał się przybierać płaczliwy ton. Nieświadomie mocno pchnęłam drzwi, które szatyn jeszcze przed chwilą trzymał tak, by uniemożliwić mi zobaczenie czegokolwiek.

                - Ross, uspokój się. Jesteś bezpieczny, nic się nie stało – mówił spokojnym głosem Rocky patrząc w oszalałe oczy blondyna, w których widziałam zupełnie inną osobą, niż tą, którą znałam. Podał mu gitarę, na której uprzednio zagrał dwa akordy. Pod wpływem dźwięku, chłopak uspokoił się, a krwawiące pięści, które przed sekundą roztrzaskały wazon i szafę, rozluźniły się. Złapał instrument i zaczął grać.

                Mięśnie stawały się mniej napięte, a wzrok spokojniejszy. Widziałam, że twarze wszystkich zebranych odetchnęły z ulgą. Po chwili Ross uniósł głowę, i będąc już ,,sobą’’, spojrzał na mnie ze wstydem i złością.

                - Czy ona to widziała? – zapytał Rydel, która niepewnie pokiwała głową. – Nie powinna. – Spojrzał na mnie z wyrzutem, a ja po prostu opuściłam apartament.

                Czekając na windę podbiegł do mnie Ratliff i przyciągnął moje bezwładne ciało do siebie. Pogłaskał moje włosy, przez co minimalnie się uspokoiłam.

                - Pójdę już – rzuciłam tonem z którego nie dało się nic wyczytać. W sumie-nie było co czytać. Nie wiedziałam, czy była zła, czy zdziwiona, czy smutna, czy przerażona.

                Przyjaciel obdarzył mnie jedynie troskliwym spojrzeniem. Wiedział, że chcę być sama. Jak bardzo cieszyłam się w tym momencie, że tak doskonale mnie rozumiał! Że nie chciał na siłę ze mną zostać. Że po prostu pozwolił mi odejść.

                - Zadzwonię jutro – powiedział. 

Mam wrażenie, że ten blog jest do dupy, a historia banalna. Kurde, postaram się to naprawić. Mam nadzieję, że mi się uda. Tymczasem, żyję prosząc Boga, by rozdziały, które ostatnio publikuję nie sprawiły, iż wasze oczy i mózgi będą krwawić z bólu. Obym szybko wyszła na prostą. Znaczy, nie uważam, ze jest tragicznie. Staram się, Mimo to czegoś mi brakuje. 

Proszę Was o opinię. Negatywne, neutralne, pozytywne-byle kontruktywne. Liczę na Was! 

Dziękuję Sparrow, która ostatnio jest moim głównym natchnieniem.